Dag 6 Stadstour Fes

7 december 2017 - Fes, Fez, Marokko

Dag 6, donderdag 7 december. Stadstour Fes.

Vandaag gaan we alweer de laatste koningsstad van deze rondreis bezoeken, Fes, de oudste van de 4. Gesticht begin 9e eeuw (809) was Fes het belangrijkste centrum op intellectueel en religieus gebied en werd lange tijd ook wel het ‘Athene van Afrika’ genoemd. De stad heeft een van de oudste universiteiten van de wereld en was de hoofdstad van Marokko totdat de Fransen arriveerden. Marokko was daarvoor een zelfstandig sultanaat, van 1912 tot 1956 viel het land onder Frans protectoraat. Het Frans is nog altijd de 2e taal van het land, na het Marokkaans Arabisch wat een mengeling is van het klassieke Arabisch, Berbertalen, Frans en Spaans. 
Nadat in 1492 alle Moren en Joden verdreven waren uit Andalusië, streken ze allen in Marokko neer, wat nog terug te zien is in de Joodse wijken. Daar zijn nog Spaanse kenmerken in hun bouwstijl te zien: houten balkons aan de buitenkant. Een joodse wijk heet hier trouwens de ‘Mellah’, dat is Arabisch voor zout: vroeger handelden de joden in zout en ze woonden met name aan de rand van de oude medina’s van o.a. Marrakesh en Fes. Later zijn ze naar Casablanca getrokken want dat is nu het economische middelpunt van het land. En, zoals de gids zegt:’ waar geld is, zijn Joden. Of omgekeerd’. 

De medina van Fes is, evenals die van de andere koningssteden, geclassificeerd als Werelderfgoed. We krijgen van te voren strenge instructie: allemaal constant bij elkaar blijven en als we het woord ‘balek’ horen, moeten we aan de kant gaan staan want dan komt er een handelaar met zijn ezel of handkruiwagen aan. 
Er gaat behalve de gids Omar nóg een man mee, Idriss. Hij fungeert als bezemwagen en zal opletten of iedereen achter de gids aanloopt want eenmaal verdwaald in het 9e eeuwse labyrint kom je er niet zo snel meer uit. Dat is dan ook meteen de laatste instructie: wie de groep kwijt is blijft op zijn plek staan, vooral niet gaan dwalen of zoeken want dan word je nóóit meer gevonden!
Nou, dat belooft wat. Omar belooft langzaam te lopen maar hij zet de marathon van een paar uur meteen met flinke pas in zodat de fotografen en filmers amper de tijd krijgen om plaatjes te schieten, laat staan om rustig even stil te staan en alles goed in zich op te nemen. Bovendien moet je goed opletten waar je loopt want het wegdek is niet zo egaal als wij gewend zijn en overal zijn er op-en afstapjes. 
Maar het is een fantastische ervaring, we zijn terug gevoerd naar de tijd waar het enige vervoer in de nauwe steegjes een paard of ezeltje is. Géén brommertjes zoals in Marrakech, iedereen komt hier te voet.
Het is een aaneenschakeling van bakkers, sloffenmakers, groente-en kruidenverkopers, slagers zijn er ook, daar hangen halve geiten of kamelen aan een haak te drogen.
We brengen een bezoek aan een leerlooierij waar het proces van (geiten- of kamelen)huid tot leren tas of riem wordt uitgelegd. Natuurlijk mogen we hier jasjes passen, tassen bekijken of iets anders maar we hebben niet veel tijd en wie koopt er in 15 minuten nou een (weliswaar prachtige!) dure leren jas van 350 euro? 
Niemand dus en dat betekent geen commissie voor de gids want dat het voor hem hierom gaat is ons inmiddels wel duidelijk. Zeker als we ook nog naar een kleermaker gaan (die stoffen voor djellaba’s toont), en een tapijtenverkoper. Bij die laatste drinken we een kopje muntthee of koffie en warempel, er zijn toch een paar mensen die een kleedje kopen waar ze vervolgens de rest van de wandeling mee moeten sjouwen.

De lunch wordt weer genuttigd in een prachtig traditioneel restaurant, op het menu staat.........tajine met goed gegaarde kip. Tja, als je niet van tajines houdt heb je het moeilijk deze week want dat wordt echt elke dag geserveerd. 
Na het bezoek aan de medina is er nog de mogelijkheid voor een korte excursie naar een Berberdorp. Géke en ik houden het voor gezien, we willen nog even wat rondom het hotel lopen en ergens op een terrasje wat drinken. Even rust, want morgen moeten we echt een hele dag reizen om weer terug te keren naar Marrakesh.
We vinden nog een leuk winkeltje waarvan de eigenaar prachtig Frans spreekt, leuke verhalen vertelt en ons ondertussen wat souvenirs aansmeert. We zijn er blij mee want we hebben deze dagen eigenlijk geen tijd gekregen om ook maar íets te kopen! Als afscheid drukt hij ons snel iets in handen. ‘Niets bijzonders’, zegt hij, hij wil ons alleen iets geven om ons welkom te heten.
Helemaal voldaan strijken we nadien op een terrasje neer om nog een glas muntthee te drinken. Daar zijn we helemaal verslaafd aan geraakt deze week, zelfs Géke die er eerst eigenlijk niets van wilde weten. Ze heeft gauw 2 prachtige theeglaasjes gekocht, in Nederland gaan we daar samen uit drinken en dan zullen we vast en zeker mooie herinneringen ophalen aan deze prachtige reis. 

Foto’s