Dag 3 Ávila - Miranda do Douro

Zaterdag 18 sep.2021

Heiligen en Mystiek.

Als we vanochtend opstaan is het nog grijs en kil, slechts 14 graden. We zijn er op berekend dus de vesten en sjaals gaan aan en om. Dat is geen overbodige luxe als we buiten de stad bij het uitkijkpunt foto’s staan te maken, vanaf de ‘4 postes’ heb je nog een mooi overzicht over de bemuurde stad.

We nemen de binnenweg via Ledesma naar Salamanca, het is een lege streek met kilometers alleen maar graanvelden. Het graan is al gemaaid, er liggen alleen nog strobergen en af en toe een veld met uitgebloeide zonnebloemen. 

Met een kleine omweg komen we in Alba de Tormes, nu we toch zo dicht in de buurt zijn gaan we toch nog even op bezoek in dit stadje waar de heilige Theresa van Ávila is gestorven en waar haar goed geconserveerde relieken ( hart en deel van arm) in een speciaal museum liggen tentoongesteld. Zoals gewoonlijk zijn er ook nu weer grote groepen gelovigen die Teresa, een van de belangrijkste katholieke heiligen, komen aanbidden. Onlangs heeft de huidige Paus haar nog geroemd en haar een voorbeeld van moed en geestelijk moederschap genoemd.                   ( https://www.kn.nl/nieuws/wereldkerk/paus-de-vlam-die-jezus-in-teresa-aanstak-blijft-schijnen-in-deze-wereld/ ). 

Salamanca hebben we in 2015 uitgebreid bezocht. Ook vandaag maken we even een ‘ererondje’ langs de oude brug en kathedraal, gewoon om herinneringen op te halen.Van daaruit rijden we door naar de grens met Portugal bij Miranda do Douro waar we zullen overnachten. Verderop maakt akkerbouw plaats voor veeteelt. We zien grote kuddes koeien en ook zwarte stieren die gefokt worden voor de corrida’s. Ze hebben allemaal wel heel veel ruimte, het doet ons denken aan Amerikaanse prairies.

De Duero, of Douro zoals de rivier in Portugal heet, vormt hier de natuurlijke grens tussen Spanje en Portugal bij het plaatsje Miranda do Douro. Over een grote stuwdam, de Barragem de Miranda, kom je aan de andere kant van de rivier en dan ben je in Portugal waar het een uur vroeger is, we hebben dus een uur tijdwinst. 

Bij het hotel aangekomen worden we opgewacht door de baas die ons wel de weg naar de parkeerplaats zal wijzen. We moeten onze auto die verderop in de straat staat naast de zijne zetten die voor de deur van het hotel staat. We verwachten dat hij voorop zal rijden tot de parkeerplek maar tot onze verbazing stopt hij al na 1 meter en gebaart dat wij zijn parkeerplaats moeten nemen. Dat is nog eens service! 
We worden meteen getrakteerd op een bijzonder optreden : de Pauliteiros. Het is een folkloristische dans die hier veel opgevoerd wordt waarbij de dansers in traditionele kledij met stokken slaan en castagnetten gebruiken. Van oorspong is het een oude krijgerdans; ze worden begeleid door trom en doedelzak. 
In het stadje komen we de groep weer tegen, ze trekken al dansend en zingend door het centrum. Welwillend poseren ze voor de paar toeristen die hier rondlopen. Alhoewel….een paar……er lopen tientallen Spanjaarden rond, we vragen ons af wat ze hier allemaal doen. Het lijkt er op dat ze inkopen komen doen, het is hier een aaneenschakeling van winkels met (ouderwets) linnen-en beddengoed en de geijkte souvenirtjes. Ze lopen allemaal met grote boodschappen te slepen alsof het in eigen land niet te koop is. 

We bezoeken uiteraard de 16e eeuwse kathedraal, de bezienswaardigheid hier is in de eerste plaats het beeld van het kindje Jezus, aangekleed met hoge hoed en felgekleurde kleding. De officiële naam is Menino Jesus da Cartolinha en staat in een speciale glazen kast tentoongesteld. Volgens de legende zou de kleine jongen op wonderbaarlijke wijze in 1711 verschenen zijn tijdens de Spaanse bezetting  en voor de overwinning van de Portugezen hebben gezorgd. Ook worden er enkele wonderen op zijn naam geschreven. 
Is dit niet waarom we zoveel reizen? Om kennis te maken met vreemde tradities en culturen? Het blijft ons verbazen dat er zoveel wonderbaarlijke dingen te zien zijn waar we tot voor kort geen weet van hadden.