Mae Hong Son + Terugweg

Dag 21 Zondag 19 januari

In elke reis plannen we wel een dag of wat een ‘avontuurlijk’ gedeelte, dat wil zeggen niet in een luxe hotel met alle comfort maar in een authentiekere omgeving. En die is vaak wat van minder gemakken voorzien. De afgelopen dagen hebben we dit gehad, alhoewel onze accommodatie de naam ‘Resort’ draagt hebben de bamboehuisjes weinig comfort. Om te beginnen staat er een ruim bed in, een tafeltje en er zit een badkamer bij, maar alles erg klein en heel laag. Verder geen stoelen, er liggen buiten op de veranda Thaise matten met een verhoogde rugsteun, en er hangt een hangmat waar we 1x in gaan liggen voor de foto.
We hebben hier dus wat vaker in de (open) lobby gezeten, gewoon om te profiteren van een hoge stoel. Het personeel is er overigens bijzonder aardig, en de sfeer is erg aangenaam. 
Een groot nadeel echter, maar dat geldt eigenlijk overal hier, zijn de constante rook-walmen van de houtvuurtjes die overal gestookt worden. De rook dringt door alles heen, door de kieren van onze bamboehut, elk moment van de dag. Daarbij komt dan de grote overgang van de airco die in elke auto of bus wordt opgestookt, de fans die in restaurants op hun hardst gezet worden.....kortom, alle ingrediënten voor een fikse verkoudheid zijn hier aanwezig en we niezen en hoesten er inmiddels flink op los.
Vandaag gaan we met eenzelfde busje als een paar dagen geleden naar de gelijknamige hoofdstad van het district waar we ons nu bevinden, Mae Hong Son.
De rit verloopt ditmaal anders dan de afgelopen keer, weer even veel bochten als het 1e stuk maar nu met een passagier die daar duidelijk hoorbaar veel moeite mee heeft. Wij hebben meer problemen met onze benen want we zijn nu op stoel 2D en E geplaatst en dat betekent dat we geen enkele beenruimte hebben, we zitten tegen het schot aan. 
Helemaal stijf en verkreukeld rollen we na bijna 3 uur de bus uit, we zijn blij dat we er zijn! Het had een mooie tocht moeten worden, de natuur is echt prachtig om ons heen met die hoge bergen en groene velden, maar we hebben er weinig van mee gekregen. En we besluiten om overmorgen in elk geval níet meer op deze manier terug te reizen, we hebben namelijk de zelfde stoelnummers gekregen en moeten helemaal naar Chiang Mai (6 uur!) om daarna nog het vliegtuig te pakken naar Koh Samui. Hoe we dat gaan realiseren, dat gaan we morgen uitzoeken. 
We willen eigenlijk net een tuk-tuk aanroepen als tot onze verrassing een meneer naar ons toekomt met een grote taxibus om ons naar het hotel te rijden dat 5 minuten verderop ligt. Wat een luxe en wat een tegenstelling met de afgelopen uren!
Mae Hong Son wordt niet veel aangedaan door toeristen en degenen die er lopen zijn allemaal 50+, geen backpackers meer dus. Dit is ook een totaal andere stad, schoon en netjes met grote overheidsgebouwen en bloemrijke parken. Op zondag wordt er natuurlijk niet gewerkt dus het stadje is zo goed als uitgestorven. 

De grote bezienswaardigheid is hier de tempel Wat Jong Klam die gelegen is aan de oever van een meertje. Het is laat in de middag en de zon staat al wat lager zodat we de tempel prachtig gespiegeld zien in het rimpelloze water. Rondom de tempel liggen pleintjes en grasvelden, op een daarvan wordt aan Tai Chi gedaan, de traditionele  Chinese bewegingsleer. Vanaf ons tempelbankje kunnen we dit rustig bekijken, het ziet er rustgevend uit en ook de muziek is erg prettig. Stiekem doen we de bewegingen een beetje mee, het lijkt helemaal niet zo moeilijk maar dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling want de leeftijd van de deelnemers ligt zo te zien behoorlijk hoog!
Natuurlijk is er ook hier een Night Market waardoor het in een keer toch nog heel druk wordt, lokale mensen komen hier echt naar toe om ‘uit eten ‘ te gaan. Lekkere verse varkensoren- en poten......niet te versmaden toch? 

Dag 22  Maandag 20 januari

Mae Hong Son wordt ook wel ‘het land van de 3 misten’ genoemd, dat wil zeggen de 1e mist is de ochtendnevel in de wintermaanden december en januari. De 2e mist is de mist van de regentijd (juni-augustus) en de 3e is van de warme zomermaanden wanneer de smog als een soort mist tegen de bergen hangt.
‘Onze’ mist is vanochtend al vroeg opgetrokken, als we om 09.00 uur op pad gaan schijnt de zon alweer uitbundig. 
Vandaag gaan we een aantal Hilltribes, bergstammen, bezoeken waaronder de beroemde Langnek- of Giraffenvrouwen, oorspronkelijk afkomstig uit Myanmar, waar we overigens weer heel dichtbij zijn: we zitten bijna op de grens, Myanmar ligt aan de andere kant van de heuvel. 
We hebben een gids mee, het blijkt de chauffeur van gisteren te zijn die ons bij het busstation opgehaald heeft en die uitstekend Engels (én Frans!) spreekt, zulk goed Engels hebben we deze reis nog helemaal niet gehoord.  De vrouwen dragen koperen ringen die stevig om hun hals aangedraaid zijn. We mogen een aantal van die ringen die tentoongesteld staan optillen en we zijn verbaasd over het zware gewicht, zeker wel 6 kilo! Voor de balans dragen de meeste vrouwen daarom ook dezelfde ringen om de knieën.
Er wordt ons verteld dat er steeds meer vrouwen voor kiezen om de ringen niet meer te dragen. Maar degenen die het wél doen zijn er trots op, het is een zeer oude traditie. Op jonge leeftijd worden ze al omgedaan, aangedraaid en vastgeklonken; aan het aantal ringen kan je de leeftijd van de vrouwen zien. Er zijn echter ook vrouwen bij die ze wel gedragen maar nu afgedaan hebben. Ze lachen erom als wij voorzichtig via de gids vragen of dat wel mogelijk is , wij hebben ‘geleerd’ dat het gevaarlijk zou zijn vanwege verslapte nekspieren......
Gids Joe (spreek uit: Djoe) gaat zeer respectvol met ze om, hij geeft ze op traditionele wijze een hand en leert ons ook om dat correct te doen. Voor de kindertjes heeft hij chocolademunten meegenomen, ze zijn erg blij met deze onverwachte traktatie.
Het is dan weliswaar hoogseizoen maar vandaag zijn wij in elk geval de enige toerist en we worden uitgenodigd om naast ze te komen zitten of in een van de keukens te kijken zonder dat we meteen iets bij ze moeten kopen. Iedereen vindt Joe duidelijk aardig en hij heeft ook voor ieder een vriendelijk woord over. 
Behalve de lange nekken zijn er ook dames met lange oren, hun oorlellen zijn uit-en opgerekt doordat er grote voorwerpen in zijn geboord. Ze laten het zelf allemaal aan ons zien, ze zien er ondanks alles toch tevreden uit en hebben veel plezier onderling, er wordt gelachen en ze kijken blij. 
Eerlijk gezegd lijkt het me een vreselijke kwelling en ik begrijp helemaal niets van dit schoonheidsideaal dat overigens langzaam aan het verdwijnen is. Nu komen er nog toeristen op af en daar verdienen ze toch wat centjes mee. Dat is de andere kant van de medaille, wij hebben er misschien nu ook wel aan bijgedragen dat deze vrouwkwellende traditie in stand gehouden wordt. Toch hebben wij niet de indruk dat we te maken hebben gehad met ongelukkige bewoners. 

Intussen wordt het duidelijk dat onze reis een onverwachte wending gaat krijgen. Mijn oude en hardnekkige kwaal, bijholteontsteking, is door al het genies en gesnotter weer stiekem opgedoken en dat betekent dat er morgen zeker nog niet gevlogen kan worden. Dit is niet de 1e keer, we hebben eerder met dit bijltje gehakt en weten wat de consequenties zijn als er tóch gevlogen zou worden. Dat gaan we dus niet doen en dat is erg vervelend allemaal want op deze manier wordt ons reisschema geheel  verstoord. 
Een goede oplossing zou zijn als we over land terug naar Bangkok keren en dan daar in de buurt aan het strand nog een paar dagen de verkoudheid uitzieken voordat we aan de lange terugvlucht naar Nederland beginnen. 
Het is allemaal een hoop geregel heen en weer maar het kan gelukkig gerealiseerd worden en ook de reisverzekering geeft ons hiervoor alle toestemming en toezeggingen. Gelukkig hebben we Joe nog bij ons, hij begeleidt ons naar de dokter die het bewijs van ‘niet in staat om te vliegen’ moet afgeven en alles gaat gelukkig sneller dan verwacht . 
Ondanks dat dit alles bijzonder jammer is, is er in elk geval 1 grote verbetering in het nieuwe programma: Hoera, we hoeven morgen niet meer met het overvolle busje mee!

Dag 23  Dinsdag 21 januari
Twee Reisdagen! 

Mister Charly staat om 10.00 keurig voor het hotel om ons vandaag naar Chiang Mai terug te brengen. Hij rijdt een beest van een auto, een Toyota Fortuner waar wij riant achterin kunnen zitten. Dat is nog eens een verschil met de Prempracha Minivan! 
In 1 keer rijden we nu de lange weg van Mae Hong Son via Pai naar Chiang Mai, een afstand van 234 km waar we toch nog 6 uur over doen, weliswaar met 2 korte tussenstops. We nemen de tijd voor een goede kop koffie, die kunnen ze hier goed bereiden, het lijkt wel of ze allemaal een barista-opleiding hebben gehad. We bieden Charly er ook een aan, misschien heeft hij die cafeïne nodig, we vermoeden namelijk dat hij vanochtend vroeg vanuit Chiang Mai is vertrokken om ons op te halen. En nu dus weer helemaal terug, inmiddels weten we ook hoeveel bochten er precies in het hele traject zitten: 1864, het staat vermeld op een groot bord langs de weg. En er zitten aardige haarspeldbochten tussen! 
We kunnen nu gelukkig wel meer genieten van het prachtige landschap dan op de heenweg, de rijstvelden, bananenbomen, groene bergen......Typisch Aziatische omgeving maar het blijft gewoon zó mooi! En ondanks de fysieke ongemakken van de sinusitis is het toch een fijne rit.
Als we in Chiang Mai arriveren voelt het bijna als thuiskomen, we herkennen alle plekken waar we vorige week rondgeslenterd hebben. De sfeer pakt ons ook nu weer direct, er zijn slechtere plekken dan deze stad om te ‘stranden’. Eigenlijk zouden we nu op een tropisch eilandje moeten zitten maar dit is zeker niet slecht!
De enige wanklank van vandaag is de afhandeling van de reisagent die deze omboekingen voor ons gedaan heeft. Via de chauffeur krijgen wij net voor aankomst te horen dat wij het hele bedrag nu ter plekke in 1x contant moeten betalen zonder dit gisteren naar ons toe gecommuniceerd te hebben. Ho wacht even, we hebben daglimieten op onze bankpassen en kunnen dat dus niet zo maar realiseren. Ten tweede willen wij niet met zoveel geld over straat lopen en bovendien willen we een correcte factuur hebben omdat wij alles netjes moeten declareren. 
We krijgen de big boss ( een Nederlander) te spreken via de telefoon en het eind van het liedje is dat we uiteraard wél met de creditcard kunnen betalen bij de lokale agent (die is nl. zeer welwillend en ziet het probleem niet) en we krijgen een betalingsbewijs mee. De big boss himself is intussen helemaal doorgedraaid maar daar kunnen wij ook niets aan doen, wij hebben aan onze verplichtingen voldaan! 
We hopen er maar het beste van dat alles verder goed zal verlopen, te beginnen met morgen over de weg naar Bangkok.

Na zo’n lange dag hebben we toch wel trek gekregen en we eindigen weer op een ......nightmarket waar we nog een paar BBQ stokjes en sticky rice verorberen, (met verse mango, verrukkelijk) en ondanks dat de stokjes uit Pai niet te evenaren zijn smaakt alles ons toch prima! 

Dag 24   Woensdag 22 januari

Er staat een lange reisdag gepland voor vandaag. We hebben maar liefst 855 km te gaan, dat zal een uur of 12 rijden worden, de gemiddelde snelheid ligt niet zo hoog hier. De maximum snelheid is sowieso maar 90 km per uur maar er zijn veel checkpoints waar je langzaam rijdt of soms zelfs stoppen moet zodat de gemiddelde snelheid naar beneden keldert. Bij de checkpoints wordt de automobilist gecontroleerd of hij een sticker heeft als bewijs dat hij belasting heeft betaald. Ook zien we hier en daar borden dat er op drugs gecontroleerd wordt. 
Wij mogen in elk geval steeds doorrijden. Het is een mooie route, we passeren het ene natuurpark na het andere, af en toe staan er waarschuwingsborden dat er olifanten kunnen oversteken maar we zien er tot onze spijt geen een. 
Bergen omringen ons en eindelijk zien we heel veel sawah’s (rijstvelden) en suikerrietplantages, naarmate we afdalen wordt het landschap veel tropischer!
Jammer dat het zicht nog steeds niet goed is, het is nog altijd erg heiig en in de vochtige lucht zit ook nog eens veel stof. Het lijkt bovendien of het hier herfst is, heel veel (teak- en rosewood)bomen zijn bruin gekleurd of hebben hun blad laten vallen. Een heel normaal verschijnsel, volgens de gidsen van afgelopen dagen.
Eigenlijk is dit ook wel een bijzondere rit, er zullen niet veel toeristen zijn die ons dit nadoen. Het is een goede beslissing geweest om het op deze manier te doen en we zijn blij dat dit gerealiseerd kon worden.
Vandaag hebben we alleen chauffeur Chai mee, uitspraak Shy. Hij doet zijn naam eer aan, een zeer verlegen man maar hij rijdt ons vakkundig en in alle rust naar ons kleinschalige boutiquehotel aan de kust. Hier gaan we de komende dagen even aansterken en bijkomen voordat we weer aan de lange terugvlucht beginnen. We zijn bijna aan het eind van onze reis, nog maar 3 uur verwijderd van het internationale vliegveld Suvarnabhumi maar we gaan nog even genieten van zon en zee!