Terug in Azië!

Dag 1+2  30-31 december 2019

Reisdag Vlucht AMS-SIN-Mandalay

Met Singapore Airlines, een maatschappij die nog bij ons op ‘het verlanglijstje’ stond vliegen we naar Myanmar. Er zit enorm veel tijd tussen onze vluchten zodat we ons uren op het veld van Singapore moeten zien te vermaken. Op internet hebben we gezien dat je een gratis stadstour per bus kunt maken als je tussenstop meer dan 5 uur bedraagt en je vervolgvlucht ook met S’pore Airlines (of dochter Silk Air) is. Aangezien het al heel lang geleden is dat we in S’pore waren zijn we erg benieuwd naar alle veranderingen die het de afgelopen decennia ondergaan heeft. We geven ons dus bij aankomst op voor deze tour, er zijn zo vroeg op de dag al aardig wat gegadigden. Het is nog een heel gedoe omdat je langs de Singaporese immigratiedienst moet. Dat betekent dus een visum voor een paar uur aanvragen en wachten op de stempels die je beperkte toegang tot het stadsstaatje geven. De gids blijkt een en al propaganda te verkondigen over de ideale staat die hier in Zuid-Oost-Azië opgebouwd is. 
Maar het moet gezegd worden : de skyline is fantastisch met natuurlijk het emblematische Marina Bay Resort als middelpunt!

Verwaaid, stoffig maar ook voldaan vliegen we het 2e deel van de reis (weer een stukje terug naar het Westen dus we winnen weer anderhalf uur). 

Vanuit de lucht zien we al tientallen pagodes, de zon schijnt op het goud van de koepels. Wat een prachtige binnenkomst! En als we eenmaal de stad binnenrijden zijn we net op tijd om bij het meer de zon te zien onder gaan: de laatste ondergang van dit decennium, van 2019! 

Van de jaarwisseling zullen we denk ik niet veel meemaken, we zijn al sinds gisterenochtend 05.00 uur op en hard aan een goede nachtrust toe. En na een heerlijk bordje noedels en gemberthee zal dat zeker gaan lukken! 
 

Dag 3   Woensdag 1 januari 2020

We slapen voor Aziatische begrippen een gat in de dag, we worden pas om 09.00 uur wakker, zelfs te laat voor het ontbijt. Het personeel komt ons gelukkig lief een bordje nasi en bami goreng brengen zodat we helemaal uitgeslapen en energiek aan onze 1e dag in Mandalay kunnen beginnen. 
3 jaar geleden stond Myanmar eigenlijk ook al op de planning van onze Indochinareis maar 5 landen in een paar weken vonden we toen bij nader inzien wel erg veel. Dus werd Myanmar uitgesteld.

Vandaag willen we in elk geval 3 monumenten bezoeken, we twijfelen of we zullen lopen, een scootertaxi of tuk-tuk zullen nemen want eigenlijk is de afstand net te groot om alles te voet te kunnen doen. Het wordt een fiets, na 2 meter kunnen we meteen terug omdat de ketting van Bart er af is gelopen en we passen eigenlijk ook niet echt goed op de kleine fietsjes maar ze rijden oké. Omdat het vandaag Nieuwjaarsdag is rijdt er gelukkig (nog) niet veel verkeer vanochtend zodat het veilig is om de weg op te gaan. Bovendien is het geheel vlak hier; dat schijnt een van de betekenissen van de naam Mandalay te zijn: grote vlakte. Er is 1 heuvel, de Mandalay Hill waar de nieuwe stad, gebouwd 2e helft 19e eeuw, naar vernoemd zou zijn. 
Het Koninklijk Paleis is de 1e bezienswaardigheid die we gaan bezoeken, we kunnen daar meteen een combinatiepas kopen waarmee we ook andere bezienswaardigheden mogen bezoeken. 

Het paleis is het laatste dat in 1857 door koning Mindon Min na de stichting van de nieuwe hoofdstad Mandalay door een Birmese koning is gebouwd. De dynastie eindigde in 1885 toen de Britten het land annexeerden. 
Het is eigenlijk een citadel, een stad in een stad die omringd is door een indrukwekkende stenen muur van 2 km lang per zijde, de entree voor buitenlandse toeristen bevindt zich aan de oostkant van het complex. Binnenin liggen dan de verschillende gebouwen zoals koninklijke verblijven, een uitkijktoren, audiëntiezalen etc. Met ons pasje mogen we ook de prachtige Kuthodawpagode bezoeken die aan de voet van de Mandalay Hill ligt. Een gouden stoepa van 57 meter hoog die midden op een complex met 729 kleine witte stoepa’s ligt. Deze herbergen marmeren stenen die gegraveerd zijn met teksten uit een heilig boeddhistische boek, de Tripitaka: een vroeg boeddhistische verzameling van de toespraken van Boeddha. Een prachtige spirituele plek waar we lange tijd blijven. Omdat het vandaag een vrije dag is, is het extra druk met lokale gezinnen die offerandes komen brengen aan een van de boeddhabeelden.
Aan het eind van de middag bereiken we een zeer bijzonder klooster dat geheel uit teakhout is opgebouwd: het Shwenandawklooster. Ooit was het dak volledig met bladgoud bedekt en stond dit klooster eigenlijk binnen de muren van het Koninklijk Paleis: het was het huis van koning Mindon. Na zijn dood vond zijn zoon het echter te pijnlijk om naar deze woning te moeten kijken en verhuisde het gehele bouwwerk buiten de muren van het immense fort. Dat is de redding geweest voor het klooster : Tijdens de 2e Wereldoorlog werd het Koninklijk Paleis door Britse bommen in de strijd tegen de Japanners grotendeels verwoest! 
Wat een heerlijk begin van wat weer een bijzondere reis zal worden, in amper 24 uur hebben we ons al weer helemaal ondergedompeld in het Aziatische leven. 
We sluiten de dag af met een korte voorstelling in het Minthatheater waar traditionele Birmese dansen worden opgevoerd door jonge dansers. Zij worden daar opgeleid tot professionele dansers, zie http://www.artsmandalay.org 
We beloven een mooie recensie op Tripadvisor voor ze te schrijven zodat ze hopelijk nog meer bezoekers zullen gaan trekken.

Dag 4 Donderdag 2 januari 2020

Om 08.00 uur maken we kennis met onze gids voor vandaag, haar naam is Aye, spreek uit Ee. Het wordt een volle dag, vertelt ze, met voornamelijk bezoeken aan oude kloosters. 3 voormalige koninklijke hoofdsteden zullen we aandoen, Amarapura, Ava en Sagaing, steden die in de nabijheid van Mandalay liggen. We starten met de Mahamuni Buddha tempel, een belangrijk bedevaartsoord in Myanmar. De gelovigen komen hier voor het enorme gouden Boeddhabeeld waarbij ze velletjes bladgoud mogen opplakken. In de loop der jaren is er al minstens 15 cm dik aan bladgoud aangebracht. Ook Bart koopt wat velletjes en mag daarmee het heiligdom betreden, een ceremonie die overigens alleen voor mannen is weggelegd, aan vrouwen is dit niet toegestaan! 
In Amarapura ( hoofdstad in de 18e eeuw) brengen we eerst een kort bezoek aan een van de grootste mannenkloosters van het land, het Mahagandayon klooster waar duizenden monniken samen leven. Er zal zo de ochtendceremonie starten waarbij monniken langs een haag van mensen lopen met een rijstschaal in hun handen. Ze krijgen daarna hun lunch (een curry), tot 12.00 mogen ze eten, daarna is het vasten tot de volgende ochtend wanneer ze opstaan voor hun ochtendgebeden. Er zijn inmiddels ook honderden Chinese toeristen gearriveerd, een reden voor Aye om dit complex te verlaten en naar het vrouwenklooster iets verderop te gaan waar het veel rustiger moet zijn. En dat is ook zo, wanneer we aankomen worden we verrast door het gechant van jonge vrouwen, er wonen hier zo’n 200 nonnen. Een Birmese non draagt een roze kostuum waardoor ze goed te onderscheiden is van de monniken. Voor de rest kun je eigenlijk niet zien of het om een man of een vrouw gaat, ook de vrouwen moeten n.l. hun haar afscheren. De reden daarvoor is dat men op deze manier niet afgeleid zal worden door aardse zaken als shampoo, naar de kapper gaan voor een nieuw kapsel etc. en zich daardoor beter zal kunnen concentreren op het religieuze leven. Iedere vrouw mag in Myanmar ‘op proef’ het klooster in, een paar dagen, weken of maanden, net zo lang als je nodig hebt om uit te vinden of het kloosterleven voor je is weggelegd of niet. Later op de dag toont Aye ons een foto waar zij zelf ook afgebeeld is als non, zij heeft een maand in een klooster gewoond maar is tot de conclusie gekomen dat het toch niet bij haar past. Ze is nu officieel gids en heeft ambities om meer van de wereld te gaan zien. 
De kloosterlingen worden door een diep gonggeluid opgeroepen om te gaan eten en gedisciplineerd komen ze in een lange rij zwijgend naar de eetzaal waar ze hun voedsel uitgereikt krijgen door vrijwilligers. Voor deze laatste groep is het trouwens een grote eer om het eten te mogen uitdelen aan de nonnen. Ook nu weer chanten de nonnen, ze zingen ritmisch hun mantra’s waarbij ze danken voor het voedsel wat ze net gekregen hebben. Vervolgens scheppen ze voor elkaar de bordjes vol. Het is echt prachtig om mee te maken, de sfeer is zo sereen hier!

De volgende stad is Sagaing ( hoofdstad uit de 14e eeuw), wat ook wel het 2e Bagan genoemd vanwege de vele pagodes. We beklimmen de heuvel vanwaar we een mooi uitzicht over het dal en natuurlijk de rivier Irrawaddy hebben. Overal horen we het gezang van boeddhistische geestelijken, eigenlijk is het gewoon 1 groot religieus gebeuren. De pagode (U Min Thonze Cave) die we hier bezoeken heeft 35 poortjes waar je naar binnen kunt om vervolgens in een ruimte te komen waar 45 Boeddhabeelden staan. Deze getallen zijn symbolisch: Boeddha was 30 toen hij het bos in ging om te mediteren, 35 toen hij verlicht werd en vervolgens heeft hij 45 jaren gepredikt.

Het begint ons een beetje te duizelen, zoveel kloosters en pagodes kunnen we niet onthouden! En bovendien moeten we overal onze schoenen en zelfs sokken uitdoen voordat we de heilige grond mogen betreden. Het wordt tijd om wat anders te doen, we nemen de ferry om een eilandje te bereiken waar de vroegere hoofdstad Ava (Inwe) ligt en waar we gezellig gaan lunchen in een openluchtrestaurant. Het wordt ook weer tijd om een ander transportmiddel te nemen : de paardenkar. Het gaat hier om gewoon lokaal vervoer waar natuurlijk ook toeristen dankbaar gebruik van maken om hobbelend het eindpunt van deze weg te bereiken: het prachtige houten klooster Bagaya Kyaung. Hier woont nog maar 1 monnik, er zijn nieuwe gebouwen neergezet voor de anderen. De monnik geeft onder andere les hier, er is een klein klaslokaaltje maar als wij daar komen ligt hij languit in een stoel te slapen, er zijn nu geen studenten.

Aan het eind van de dag eindigen we waar honderden andere toeristen ook eindigen willen om een fraaie zonsondergang te zien. Bij de eeuwenoude U Beinbrug is het duidelijk dat Myanmar inmiddels ontdekt is door de toerist, overal staan touringcars geparkeerd en het ziet er zwart van de mensen, zowel rondom als bovenop de brug. Eigenlijk moet je hier gewoon ‘s ochtends naar toe om deze massa te ontwijken, een feit wat we wel ergens hebben gelezen maar geen aandacht aan hebben geschonken. 
Na zo’n volle en indrukwekkende dag zijn we toe aan een goede maaltijd en we laten ons door de tuk-tuk naar het Chinese BBQ-restaurant brengen waar de vleesjes die je zelf eerst uitkiest, op perfecte wijze voor je worden gegrild. Het is tevens ons afscheid van Mandalay, morgenochtend vroeg zullen we per boot de stad verlaten.