Ayubowan, Estuti!

De laatste dag. Zaterdag 17 maart.

We starten weer vroeg vandaag, we willen graag rustig rondkijken in Galle, de laatste bezienswaardigheid die we zullen bezoeken deze reis. De kustweg die naar Galle voert is een aaneenschakeling van paradijselijke (surf)stranden, grote hotels en kleinschaliger B&B’s. Het is duidelijk dat we nu in toeristengebied zijn en we begrijpen wel dat men hier graag verblijven wil. Naarmate we Galle naderen zien we steeds meer oud-koloniale huizen en gebouwen die het rijke verleden van de VOC vertegenwoordigen zoals het huis van de commandeur. Alles is tegenwoordig omgebouwd tot een luxe hotel waarbij de oorspronkelijke sfeer wel goed bewaard is gebleven.

Galle staat sinds 1987 op de Werelderfgoedlijst, het oude centrum is compleet ommuurd door meters dikke muren die nog altijd goed intact zijn. Werelderfgoed, dat betekent dat de bewoners van het historische centrum zich aan strikte regels moeten houden zoals onder andere de verplichting om je dak met de oude, rode dakpannen te bekleden. Alles moet zo veel  mogelijk het oorspronkelijke uiterlijk houden. Wanneer je door de poort de vesting binnentreedt, beland je in een Holland uit de 17e eeuw, het roept in alles de sfeer van een oud Hollands vestingstadje op! In 1640 wisten de Hollanders onder leiding van ene Coster het fort Galle te veroveren op de Portugezen. Daarmee werd Galle meteen de hoofdvesting van het Hollandse Ceylon totdat ruim 10 jaar later Colombo die rol overnam. Het ging voornamelijk om de (kaneel)handel. 
De zware bastions dragen nog altijd namen als bijvoorbeeld het Akerslootbastion of het Utrechtbastion. Er zijn trouwens ook Hollandse leenwoorden overgebleven in de hoofdtaal van Sri Lanka, het Singhalees, zoals commissaris, magistraat, notaris en secretaris.
We lopen een eind over de stadsmuur en bezoeken de hervormde Hollandse               (‘Groote’) kerk waar we met eerbied over de grafstenen lopen met namen van lang geleden overleden Hollanders. Ook ontdekken we een steen met de naam Brohier,  een Burgher waar onze gastheer in het Yalakamp van afstamt en waar hij zo trots op is. Wat een interessante geschiedenis allemaal, we zouden hier veel langer kunnen verblijven maar wie weet komen we ooit nog eens terug. Het eiland heeft inmiddels een beetje ons hart gestolen.
Vandaag moeten we echter verder trekken, het is de bedoeling dat we eind van de middag weer terug zijn in Negombo, daar waar het 16 dagen geleden allemaal begon. 
Langs de weg ligt de spoorlijn en Yohan vertelt ons dat in deze buurt de trein reed die door de vernietigende tsunamigolf is opgeslokt en waarbij 1270 mensen zijn omgekomen. Er staat een mooi monument met daarop vermeld het aantal slachtoffers, het zijn er meer dan we tot nu in de gidsen hebben gelezen:  50.000......... De internationale hulpverlening is toen redelijk snel op gang gekomen maar voordat die kwam hebben de eilandbewoners die niet getroffen waren uren staan koken en voedsel en goederen gebracht naar de overlevenden en familie van slachtoffers. 
Ook de oorlog kan hij zich nog goed herinneren, het geluid van het schieten, altijd bang zijn en niet weten wanneer de vijand weer een aanslag zou plegen. 
Maar nu is het al weer 9 jaar vrede en het gaat best goed met Sri Lanka, de toeristen zijn teruggekomen en de welvaart groeit. 
Iets verderop het monument kunnen we ook het tsunamimuseum bezoeken, na een kleine donatie mogen we naar binnen en bekijken we eerst foto’s met algemene informatie over het fenomeen tsunami. Heel interessant om te lezen, aangrijpender zijn de foto’s van de werkelijke ramp van 26-12 2004. Aan 1 kant hangt een gehaakt gordijn, je kan niet zien wat daarachter zit maar er komt een medewerker op ons af die vraagt of hij het gordijn moet wegschuiven zodat we foto’s van gewonde en dode slachtoffers kunnen zien. Zoals gruwelijks, daar kan ik nu niet naar kijken en schud beleefd mijn hoofd, nee dank u wel, ik bekijk de rest van het museum wel! Overigens beheert dit museum ook nog een weeshuis voor 200 kinderen die toen hun ouders verloren zijn. 
Nee, dit is geen vrolijk einde van zo’n prachtige reis maar we vonden dat we dit toch ook moesten zien en we gaan extra uitgebreid lunchen om de sfeer weer wat luchtiger te krijgen. 
En dan gaat het snel, we draaien de snelweg op, de 1e keer dat we die deze reis gebruiken en zijn we uiteindelijk toch nog pas rond 16.30 in het hotel. Samen met Yohan nemen we in het hotel een drankje op het einde van een onvergetelijke reis, we bedanken hem uitvoerig voor de prachtige tijd die hij ons bezorgd heeft. En ach, wat is hij is zwaar ontroerd en hij neemt geëmotioneerd afscheid van ons. Morgen zal hij ons nog naar het vliegveld brengen maar het echte afscheid nemen doen we hier op ons gemak. 
We hebben weer veel geleerd en gezien tijdens deze reis. Voor ons is Sri Lanka voortaan het eiland met de onvoorstelbaar lieve en pure bevolking. De glimlach die ons altijd weer geschonken werd als je vertederd naar een moeder met baby of een zwangere vrouw keek. 

Het eiland met de allermooiste en misschien ook de allermeeste vogels, het eiland met zijn theeplantages. Ons dagelijks kopje Ceylonthee bij het ontbijt zal voortaan altijd mooie herinneringen oproepen. 

Het eiland met de enorme hoeveelheid aan archeologische vindplaatsen vol  Buddhabeelden, de een nog serener dan de ander. 

Het eiland waar we elke ochtend door Yohan begroet werden met de traditionele groet Ayubowan: goededag, welkom, een lang leven gewenst.

Sri Lanka, parel in de Indische oceaan, wij zeggen ESTUTI!