Ourense

Dag 24, 25  Zondag 4 juni

Ourense is de hoofdstad van de gelijknamige provincie, een van de 4 in Galicië (Lugo, Coruña, Pontevedra en Ourense). Ook deze stad is ooit door Romeinen gesticht maar daar is behalve de Ponte Vella, de oude stenen brug (1e eeuw A.D., gebouwd door Keizer Augustus) niets meer van over. Het is overigens één van de best bewaarde bruggen in Spanje uit die tijd. 
De stad is tegenwoordig dan ook meer bekend om zijn thermale baden in de rivier de Miño over een afstand van ongeveer 4 kilometer. Ook de Romeinen kenden deze bronnen al en bouwden er baden en een Spa. Bovendien wisten ze in dezelfde rivier een overvloed aan goud te vinden. Aan dit alles verleent de stad haar naam: Aquis Auriensis, Stad met de Gouden Wateren. 
Wij zien in het centrum enkele heetwaterbronnen van As Burgas die op verschillende niveau’s in een fraai park liggen. Het water is bloedheet, men zegt tussen de 30 en 60 graden en dat laatste zal het ook wel geweest zijn want je kan amper je hand er onder houden.

Op de Plaza Mayor zien we een toeristentreintje en we sluiten netjes in de rij aan. Onze pelgrimage is tenslotte voorbij, we kunnen nu gewoon toeristje spelen. We stappen in voor 0,85 eurocent en ons vermoeden dat het misschien helemaal geen toeristentreintje is wordt snel duidelijk. We worden ongeveer 4 km. buiten het centrum gebracht, bij de natuurlijke thermen in de rivier die er overigens best wild uitziet. Het is allemaal prachtig aangelegd maar we wagen ons er toch maar niet aan want er hangen donkere onweerswolken boven de stad en de bergen. Er zit niets anders op dan weer die 0,85 cent te betalen om weer terug op de Plaza Mayor te komen. Zo zijn we bijna 2 uur onder de pannen maar we hebben in elk geval toch iets van de stad gezien. 

Maandag 5 juni

Onze camping ligt in Allariz, ongeveer 20 km. ten zuiden van Ourense en wat een  verrassend leuk plaatsje blijkt te zijn. Gisteren hadden we er al een glimp van opgevangen dus vanochtend gaan we eerst het stadje verkennen voordat we nog even langs de Miño gaan rijden.
De straatjes zijn versierd met gekleurde lappen, enigszins verschoten van kleur maar het oogt wel vrolijk. Net als vele plaatsjes is het hier ook weer een hele klim naar boven maar als we er zijn ontdekken we een groot plein met feestelijke tenten. Er hangen aanplakbiljetten waarop het programma van de komende week staat: het is feest in de stad, het Fest do Boi, ofwel het feest van de os. We zien op enkele plekken waarschuwingen hangen dat er daar stieren kunnen langskomen en dat is dus waar het allemaal om draait hier deze week. Jonge mannen hebben groene sjaaltjes om hun nek geknoopt en speciale t-shirts aangetrokken. Het is een hele happening waarvan wij gisterenavond al getuige konden zijn want vanaf 23.00 tot diep in de nacht was er feestmuziek te horen. Bovendien werden wij vanochtend gewekt door een aantal vuurwerkschoten die het startsein waren voor het vee dat door de straatjes mocht gaan lopen. 

Er staat een oud klooster (Santa Clara) aan het eind van het plein. Wanneer we even naar binnen lopen en informeren of we het kunnen bezoeken springt de dame enthousiast op. Even kijkt ze benauwd wanneer ze vraagt of wij Spaans spreken maar als we dat bevestigen lacht ze voluit en begint ze ons een privérondleiding te geven.
Het klooster zelf wordt nog door 17 nonnen bewoond (Clarissen) dus daar mogen wij niet in maar de geschiedenis is fantastisch, die gaat terug naar de 11e eeuw, de tijd van Alphons de 10e (de Wijze, el Sabio) met zijn vrouw Violanta. Deze laatste heeft kostbare (religieuze) kunstwerken achtergelaten zoals bijvoorbeeld een ivoren beeld van de H. Maagd wat opengeklapt kan worden. Er verschijnen dan nog weer allerlei andere minuscule bijbelse taferelen, alles van ivoor. Onze rondleidster vertelt dat er in Spanje slechts 2 van dit soort beeldhouwwerken zijn, 1 in de nieuwe kathedraal van Salamanca en hier dus. 
Als we alles hebben gezien bedanken wij de dame, dit was toch wel weer heel bijzonder.
De rest van de middag genieten wij van de schitterende natuur langs de rivier de Miño, die ook voor een deel de grens vormt met Portugal en op bepaalde plekken behoorlijk woest kan zijn. 

Dit was de laatste dag in Galicië, een deelstaat die wij nog niet kenden maar de kennismaking had niet mooier kunnen zijn dan zoals we afgelopen week hebben meegemaakt.  
Het is jammer dat het echt helemaal uit de richting is, anders zouden we er vast en zeker weer snel naar terugkeren.  
En dat moeten we misschien ook maar doen want een Spaanse dame uit Ourense kon het maar niet bevatten dat we niet in Vigo zijn geweest. We hebben volgens haar het beste van Galicië gemist. 
Dat valt natuurlijk te betwijfelen maar het is best een leuke reden om nog eens een bezoek aan het groene Galicia te brengen. Galicia, moitas grazas!