Dag 6 Pinhão

Dinsdag 21 september

Water en wijn

Wanneer je in deze buurt verblijft is het haast een must om een bezoek te brengen aan het Casa de Mateus, bekend geworden vanwege zijn afbeelding op het etiket van de gelijknamige roséwijnen in de flessen met de bijzondere vorm. Overigens wordt deze daar al lang niet meer geproduceerd, ze verlenen alleen nog het plaatje van hun paleis aan het wijnmerk. Er wordt hier nog wel wijn verbouwd maar dan gaat het om tafelwijn, niet de portwijn. Deze laatste wordt op de steile hellingen aan de oevers verbouwd waar de temperaturen veel hoger liggen dan in de bergen. Door die warmte worden de druiven veel zoeter en daardoor geschikter voor de port. Het is nu oogsttijd, over een paar weken gaat er van de druiven wijn gemaakt worden, het stadje is zich al het voorbereiden. Overigens wordt er bijna overal gewoon met de hand geplukt, we hebben onderweg enkele busjes gezien die de plukkers komen ophalen van de wijngaarden. 
Het is zo’n 40 km rijden vanaf Pinhão maar eigenlijk moet je afstand hier niet in het aantal kilometers zien maar in de de reëele reistijd die je nodig hebt. De weg er naar toe gaat weer steil naar boven de wijnbergen in, als je snel wagenziek bent is dit zeker geen prettige omgeving met al die bochten in de weg. 
Het uitzicht is weer fenomenaal, na elke bocht vergapen we ons weer aan de prachtige panorama’s die voor ons liggen. Wat we trouwens ook erg goed vinden is dat er zoveel speciale fotostopplaatsen zijn aangelegd, iets waar we overigens ook dankbaar gebruik van maken.

Het paleis is gebouwd in de 1e helft van de 18e eeuw en wordt beschouwd als een hoogtepunt van de Portugese barokarchitectuur. Tijdens een korte rondleiding krijgen we het paleis van binnen te zien, een deel daarvan wordt trouwens nog steeds bewoond door de adellijke familie van wie het paleis al eeuwen in bezit is. 

Na afloop slenteren we nog door de tuinen die ook al zo mooi zijn aangelegd. Eerlijkheidshalve moet vermeld worden dat het niet meer de oorspronkelijke tuinen zijn, de ‘oude’ zijn al lang vernieuwd en opnieuw ontworpen. Zo is er b.v. een tuin , de ‘jardin français’ uit 2018 waarin zich de roos ‘Charles Aznavour’ bevindt.

Na een heerlijke lunch gaan we terug naar Pinhão, via de snelweg dit keer aangezien we ‘s middags een boottochtje hebben gereserveerd. Bij de grote sluis van Régua (bijna 30 m. diepte!) maken we wat foto’s. Er vaart net een cruiseschip de sluis binnen en dat is altijd fascinerend om te zien.

Via Internet hebben we kaartjes gekocht voor een 2 uur durende tocht over de Douro in een traditionele rabelo. Deze schepen werden eeuwenlang op de Douro gebruikt om (voornamelijk) wijnvaten te vervoeren. Omdat de rivier toen zeer wild en moeilijk bevaarbaar was bouwde men de zeilscheepjes zodanig dat ze zonder problemen de vaten met portwijn naar de grote wijnhuizen in Porto konden brengen. 
Eind 19e eeuw werd een spoorlijn tussen Porto en Barca d’Alva aangelegd en namen de treinen de functie van de scheepjes over. Tegenwoordig zijn het de vrachtwagentjes die dit transport regelen, ook vandaag zien we er weer tientallen, volgeladen met druiven, rijden. Het treintje wordt nu vooral voor toeristen ingezet .
Het bekendste station langs deze spoorlijn is dat van Pinhão met zijn prachtige tegelplateaus die het leven op en om het plaatsje uitbeelden. Jammer genoeg ligt het aan de voorkant helemaal op de schop, de caféhouder klaagt erover dat ze daar zonder aankondiging zomaar mee begonnen zijn een paar weken geleden. 
‘Politics’ zucht hij gelaten en we knikken meelevend met hem mee want wat moeten we anders. 
Afgelopen hebben we de rivier van verschillende kanten mogen bewonderen, vanaf steile hellingen in de auto, en heerlijk op een boot vanaf het water. We kunnen met recht beamen dat dit een prachtige rivier is om vakantie aan of op te vieren!