(L)A Coruña

Dag 18, 19, 20, Ma 29 t/m wo 31 mei

La of A Coruña, zoals men hier in Galicië de stad noemt, ligt weer aan een andere Jacobsroute, de zogenaamde Engelse route, de Camino Inglès. Deze werd in vroeger tijden zo genoemd omdat Engelse pelgrims hier met de boot aankwamen, of in Ferrol, zo’n 50 km. ten noorden. Vervolgens gingen ze dan te voet verder. De afstand naar Santiago is vanaf Coruña slechts 75 km., om je certificaat (dat heet een ‘compostela’) in Santiago te krijgen moet je er echter minimaal 100 gelopen hebben. Die resterende 25 km. kan men al in Engeland lopen zodat je toch aan de 100 km. komt.
Deze weg is minder bekend en minder populair, er schijnen ook weinig bewegwijzeringen te zijn. Wij zien ze in elk geval amper hier, evenals ‘albergues de peregrinos’. Wél merken wij er een op in de stad Ferrol waar de schelp een parkeergarage in wijst, ernaast staan 2 vertwijfelde pelgrims die uiteindelijk hun boekje er maar bij pakken.
Deze dagen zijn even een omweg voor ons, voordat wij over een paar dagen naar Santiago gaan. Galicië is echt een uithoek van Europa, je komt hier niet zo maar eventjes dus we willen er zoveel mogelijk van zien. Het wordt hier niet overspoeld door buitenlandse toeristen maar alle ingrediënten voor een fijne vakantie zijn hier aanwezig. De kust is beeldschoon met prachtige grote zee-inhammen (Ria’s), witte stranden, weelderig groene heuvels die begroeid zijn met hoge dennen en eucalyptusbomen, en eeuwenoude authentieke dorpjes. 

De stad Coruña is een charmante plaats met de fraaie galerijen, groene parken en natuurlijk de 13 kilometer lange boulevard, de Paséo Marítimo. Het schijnt de langste van Europa te zijn en er is van alles te zien, menhirs, beelden en moderne musea.
Uiteraard bekijken wij de ‘highlights’, dat wil zeggen het María Pitaplein met in het midden het grote standbeeld van de lokale heldin die als een Kenau Hasselaar voor de vrijheid van haar stad streed. Ze wist uiteindelijk in 1589 Francis Drake en zijn mannen te verjagen. We bezoeken het naar haar genoemde museum, het huis waarin ze woonde met haar ouders. De jongedame achter de receptie is zeer geïnteresseerd in ons en als wij vertellen dat wij óók een María Pita hebben die Kenau heet, wil ze daar alles van weten. We schrijven de naam voor haar op want ze wil het op google opzoeken. We moeten haar beloven goed op de foto van Francis Drake te letten, normaal staat hij altijd geportretteerd als een slanke knappe man maar hier hangt een foto van een oude dikke man. Ze geniet er zichtbaar van en natuurlijk volgen we haar aanwijzing op.
Als we na de bezichtiging terugkomen bij haar is ze vol bewondering over onze Hollandse heldin, ze heeft alles net gelezen op Internet. 
De oudste kerk van Coruña is de kerk van Santiago, de H. Jacobus Apostel. Die is eigenlijk tot 13.00 open en het is al 13.25. Een dame wil net de deur op slot doen maar als ze onze teleurgestelde gezichten ziet geeft ze ons 5 minuten. Niet langer, want ze wil gaan eten, zegt ze. Wij houden ons aan de afspraak en maken snel wat foto’s. 
Het is ook voor ons tijd om iets te gaan eten en natuurlijk doe je dat hier met inktvisjes, puntillas, lekker gefrituurd in dit geval. Een echte Pulpería waar grote inktvissen in stukken worden gesneden gaat Bart te ver dus dit is een goed compromis.
Na de lunch bezoeken we nog de Toren van Hercules, de enige resterende uit de Romeinse tijd die nog werkt. Om deze reden staat de vuurtoren op de Werelderfgoedlijst van Unesco. In het interpretatiecentrum komen we meer over de geschiedenis van de bouw te weten, de uitleg is zelfs ook in het Engels. 
Het is best een klim naar boven, over ongelijke grote stenen maar het uitzicht over de oceaan maakt natuurlijk alles goed. De mist is zelfs even opgetrokken en we lopen heerlijk in het zonnetje om de toren heen.
Ze zijn hier ook gek op beelden, vóór de vuurtoren staat bijvoorbeeld een immens groot beeld van Breogán, een naam die we de afgelopen dagen al meerdere keren hebben zien staan.

Het gaat om een mythische Keltische koning, op deze manier willen de Galiciërs hun afkomst en sterke verbintenis met de Kelten benadrukken. Dat komt ook tot uitdrukking bij de gereconstrueerde menhirs die verderop in een prachtig kustlandschap staan. 
Er is nog veel meer te zien in deze aangename stad, musea genoeg om een paar dagen mee te vullen. Wij gaan echter verder trekken, ons einddoel komt in zicht!