Santiago de Compostela

Dag 21, 22 en 23

Donderdag 1 juni

We reizen vandaag verder naar zo’n 65 km. onder Santiago de Compostela, we wisselen de Rías Altas (de ‘hoge rías) in voor de Rías Baixas, de lage. 
Het landschap is hier zacht en groen, met prachtig zicht op de hagelwitte stranden en blauwe zee. Alles omringd door heuvels en bergen. 
We zien hier opeens de typische Hórreos, de graanschuren gemaakt van hout en graniet om de voedselvoorraden op te bergen. Op palen gebouwd is die voorraad veilig voor ongedierte, we hebben ze al eerder gezien in Portugal. Hier staan ze in veel tuinen te pronken, allemaal rechthoekig maar variërend van lengte en aan de uiteinden bovenop een kruis. We stoppen een aantal keren om foto’s te maken, ze zien er zó leuk uit! 

Ons doel vandaag is Padrón, of Pédron, het plaatsje waar de Jacobusverering is begonnen.
Het verhaal gaat zo: Na het overlijden van Jacobus de Meerdere in Palestina (44 A.D) brengen 2 van zijn discipelen, Teodoro en Anastasio, zijn lichaam in een bootje naar de verste uithoek van Spanje, naar Galicië. Het bootje had zeil noch roer maar zou gedreven zijn door een engel en gunstige wind. Uiteindelijk komt het scheepje aan in een Romeinse stad, Iria Flavia, en legt het aan een grote steen aan: el Pedrón, waar de naam Padrón vanaf is geleid. De discipelen brengen hem meer landinwaarts om hem uiteindelijk te begraven op een plek waar nu de kathedraal van Santiago staat. 
In de kerk van Padrón staat een heiligdom van steen, het zou dus gaan om de steen uit de legende, waardoor ook dit stadje een belangrijk punt is op de Camino. 

Een paar kilometer verderop staat nog een ander belangrijk kerkje, van de H. Maagd van Iria Flavia. Daterend uit de 8e eeuw zou het hier gaan om de 1e kerk waar Maria vereerd wordt.
De kerk is dicht dus we lopen er alleen even omheen. Uit een huis komen klanken van een doedelzak, je zou je hier in een heel ander land wanen maar dit zijn de typische klanken van Galicië. Ik heb ergens gelezen dat de Galiciërs zich meer verbonden voelen met de Kelten dan met de Spanjaarden. In hun volksmuziek is dat in elk geval goed merkbaar. Een bijzonder land!

Vrijdag 2 juni

Vandaag is dan de grote dag, we gaan naar het laatste punt op de route en waar het allemaal om draait. Santiago de Compostela, al in de Middeleeuwen een belangrijke bedevaartsplaats en opeens in de 20e eeuw herontdekt. Vandaag de dag populairder dan ooit, er komen ook steeds meer routes bij, zo is bijvoorbeeld de Finisterra-route in 2020 officieel ook tot een Camino verklaard. 
Van familieleden en kennissen die de klassieke Camino hebben gelopen hadden wij al gehoord dat de aankomst op het grote plein voor de kathedraal een soort van anti-climax is. 
Stel je voor: je hebt wéken gelopen, vaak over lege en stille wegen en paden om tenslotte in een drukke stad terecht te komen volop souvenirwinkels, terrassen en barretjes. Dat is een enorme omschakeling die niet iedereen zomaar maken kan. 

Wij zien vooral veel groepen jonge mensen die bijna uitgelaten elkaar begroeten, omhelzen of aanmoedigen om de laatste meters te lopen voordat ze uiteindelijk midden op het plein staan. Er worden foto’s genomen van de kersverse bezitters van een Compostela, het certificaat van de Camino. Blijdschap, ontlading, elke emotie zien wij langskomen.
Er zijn ook pelgrims die in hun eentje op het plein gaan zitten bidden, of juist in de kathedraal hun moment van bezinning pakken. Het zit er op voor ze, ze hebben het gedaan, de Camino gelopen. Wat gaan ze hierna doen, heeft het hen tot inzichten gebracht, zijn ze spiritueel gegroeid? 
Het is bijzonder om het mee te maken. En wij dan, wat doet het met ons? Ook ónze pelgrimstocht zit erop, na 2200 km. rijden en 120 km te hebben gelopen. We hebben een glimp op mogen vangen van het lopen van de Camino, hebben de mooiste kerkjes en kloosters bezocht en intens beleefd.
De Kathedraal is voor ons ook niet persé de mooiste die we tijdens deze weken hebben gezien maar het gaat uiteraard om het einddoel: de relieken van de Heilige Jacobus die in de crypte in een zilveren kist liggen, samen met zijn 2 discipelen aan zijn zijde.  

Het moet nog allemaal bezinken maar 1 ding is wel duidelijk. Het is zoals de fietser in Oloron-Ste. Marie tegen ons zei: hóe je gaat, maakt niet uit, het gaat om je intentie. En die is van ons áltijd puur en oprecht geweest. 
 

Zaterdag 3 juni

Er rest ons nog 1 ding, we maken vandaag de tocht naar Finisterra, ofwel Fisterra wat al in Romeinse tijden werd beschouwd als de meest westelijke punt van Europa en om die reden het einde van de wereld genoemd werd.
Dit schijnt het officiële eindpunt te zijn van de Camino, of zoals ze hier in Galicië zeggen, de Camiño. Pelgrims liepen nadat ze in Santiago de Compostela waren geweest door naar de Oceaan waar ze een schelp van het strand pakten, als bewijs van hun bedevaartstocht. Zó werd de Sint Jacobsschelp het symbool van de pelgrimage en zie je nu vele pelgrims lopen met een schelp, bungelend aan hun rugzak. Eigenlijk mag je hem dus pas gebruiken wanneer je in Santiago bent geweest, wij houden ons daar keurig aan. Op het strand van Fisterra vinden wij er geen een meer maar dat geeft niets want wij hebben er gisteren al een gekocht in de stad, als aandenken. De schelp zal ons voortaan op al onze volgende reizen begeleiden.
Fisterra ligt aan de Costa da Morte, de dodenkust, die voor talrijke zeelieden het graf vormden. In 1596 voltrok zich in november een enorme ramp waarbij 25 Spaanse oorlogsschepen zonken en er meer dan 1700 mannen verdronken. 8 jaar later voltrok zich een soortgelijke ramp toen Spanje tegen Engeland vocht.
Het plaatsje zelf is tegenwoordig een rustig havenplaatsje met een behoorlijk aantal restaurantjes. Overal zien we hier weer pelgrims lopen of in de bus stappen die ze naar de stad bij het dichtstbijzijnde vliegveld zal brengen.
Net buiten het centrum staat nog een juweeltje van een kerk uit de 12e eeuw, de Sta.Maria das Areas en dáár eindigt de pelgrimstocht dus echt!

Dit zijn de kerkjes waar wij van houden en die we tijdens onze tocht een aantal keren zijn tegengekomen. Puur en eenvoudig, uiteraard staat er een groot beeld van Jacobus. Om 18.00wordt de mis voor de Pelgrims gehouden, we moeten helaas daarvoor te lang wachten dus we lopen alleen even rustig de kerk in om een kaarsje te branden op ons eindpunt.
Morgen trekken we verder, we zullen de Camino (een andere, bijvoorbeeld de Zilverroute) waarschijnlijk nog wel tegenkomen wanneer we in Ourense zijn maar dat zal verder niet meer ons hoofddoel zijn tijdens de overige dagen in Galicië. Een land dat we hebben leren kennen als een totaal andere streek van Spanje dan we gewend zijn. De taal, de natuur, de flora en de bouwstijl, alles is hier anders en het is ons zeer goed bevallen!