Op weg naar Canada

Zaterdag 4 mei, vlucht Airtransat naar Vancouver

Reisdag

We zijn ruim van te voren op Schiphol, in de papieren staat dat je tegenwoordig zo’n 3 en een half uur van te voren aanwezig moet zijn vanwege de grote drukte op het vliegveld. Op zich valt het mee met de lange rij voor de incheckbalie ( je kan bij deze maatschappij niet online inchecken) en hebben we nog zeeën van tijd over waar nog eens extra tijd bij komt omdat de vlucht een half uur vertraagd is. Al met al verloopt alles vlekkeloos, onze bagage rolt als eerste van de band en ook rijdt de transferbus naar ons overnachtingshotel Accent Inns meteen voor zodat we daar ook niet op hoeven te wachten. Wanneer je een camper huurt in de VS of Canada ben je verplicht de 1e nacht in een hotel door te brengen zodat je goed uitgerust bent voordat je met zo’n gevaarte de weg op gaat. 

Het is nog vroeg hier, er is 9 uur tijdsverschil dus ook al zouden we best wel willen slapen, we doen dat niet omdat we anders midden in de nacht klaarwakker zullen zijn. We gaan even een stuk lopen, het is hier heerlijk voorjaarsweer en na al die uren zitten vinden we het erg fijn om even een paar kilometers te voet af te leggen. Bart drinkt zijn 1e Canadese biertje en dan overvalt de vermoeidheid ons genadeloos. Morgen gaat het echt beginnen, we gaan zorgen dat we dan goed uitgerust op pad kunnen!

Dag 2  Zondag 5 mei 

Traject : Vancouver (Delta) naar Harrison Hot Springs, 168 km 

Camping: Springs RV resort 

Midden in de nacht zijn we klaarwakker, dat is niet gek aangezien we gisterenavond al rond 20.00 lagen te slapen en we met een tijdverschil van 9 uur te maken hebben. We gaan uitgebreid ontbijten bij Denny’s, dat is lang geleden en het zal de enige keer zijn deze reis dus we gaan voor de full american breakfast specials, compleet met eieren en wafels. Heerlijk, dat hadden we nodig.
Als we rond 11 uur worden opgehaald voor de transfer naar de camperverhuurder hebben we het gevoel dat we er al een hele dag op hebben zitten. We worden hartelijk verwelkomd bij Canadream. Eerlijk is eerlijk, dit is al de 4e keer dat we met een camper op pad gaan maar nergens is het zó uitgebreid, vriendelijk en professioneel aangepakt als hier. 
We vertrekken bijna 3 uur later, na uitgebreide instructies en het benodigde papierwerk. Daarna op zoek naar de grote supermarkt Canadian Superstore waar we de camper kunnen volladen en die vinden we ook, bij afslag 119 op Highway 1 East. Alleen voor het bier en de wijn moeten we naar een aparte winkel, de Liquor store, in heel British Columbia blijkt dit zo te zijn. 
Wat ligt de snelweg prachtig, we worden omringd door hoge bergen die op de toppen nog besneeuwd zijn. Het groen is allemaal net uitgelopen en geeft deze mooie omgeving een extra idyllische uitstraling. 
We boffen met het weer, zegt iedereen. Het is lang koud geweest maar nu is dan echt de lente losgebarsten met heerlijke temperaturen rond de 20 graden. En dat betekent dat de beren uit hun winterslaap komen, gisteren liepen er toevallig een paar over de weg bij de camping, vertelt de beheerster die ons ook al zo hartelijk staat op te wachten. We zijn hier pas 2 dagen maar zijn er inmiddels al helemaal van overtuigd dat de Canadezen ongelooflijk aardig zijn! 

Dag 3 Maandag 6 mei 

Traject : Harrison Hot Springs via Hope en Merritt naar Peachland, Kelowna 270 km                                                                            
Camping: Todd’s RV&Camping

Het is weer stralend weer als we opstaan, we zijn weer vroeg op pad ook al hebben we niet zo heel veel kilometers te gaan. Als je onderweg echter uit wil stappen om iets te bezichtigen heb je toch wel die tijd nodig, tenminste, als je ook weer op tijd op een camping wil staan. De rit is weer bijzonder fraai. Ik heb ergens gelezen dat het niet uitmaakt welk traject je in West-Canada rijdt, het is overal zó mooi!                                                                              
We nemen de Highway richting Hope waar we een kort bezoek willen afleggen aan de Othello Tunnels. Deze liggen net buiten het stadje, in het Coquihalla Canyon Provincial Park en zijn de belangrijkste attractie van de omgeving. De tunnels zijn aangelegd door de Canadian Pacific Railway om een diepe kloof te overbruggen, wat in die tijd een grote uitdaging was. Waar de meesten tegenwoordig voor komen is het feit dat deze tunnels een rol zouden hebben gespeeld in de 1e Rambo film, First Blood, en eerlijk gezegd vinden wij dat stiekem toch ook wel een leuk detail. 
We krijgen van de meneer bij het Informatiecentrum te horen dat de tunnels pas half mei open gaan. In het winterseizoen (wat hier heel lang duurt) is het gevaar te groot dat er stenen vallen maar evengoed is het zeer zeker de moeite waard om naar de ingang van de tunnels te wandelen, zegt hij. Hij heeft gelijk. Het pad loopt langs de Coquihalla rivier die wild beneden ons stroomt, vol met smeltwater van de sneeuw.                                                                     
De tunnels zijn afgesloten met grote hekken en er hangen overal bordjes met 'Verboden toegang’ wat echter een groepje jonge Denen er niet van weerhoudt om over de hekken te klimmen en toch de tunnels in te gaan. Bezoekers slaan het hoogst verbaasd gade, zoveel ongehoorzaamheid zijn ze duidelijk niet gewend en tonen voorzichtig hun afkeuring.                                                

Vandaag moeten we een stuk klimmen, we komen tot 1700 meter hoogte en het frisse voorjaarsgroen is inmiddels verdwenen. Daarvoor in de plaats alleen nog naaldbomen en vooral veel sneeuw, de lente is hier nog niet echt goed doorgebroken. Dat is normaal voor deze tijd van het jaar, borden langs de kant van de weg overtuigen ons daarvan. Van oktober tot 30 april moeten vrachtwagens op deze weg verplicht sneeuwkettingen omdoen en dat kunnen ze op speciale parkeerplaatsen aan de weg doen, evenals trouwens ook weer het afdoen van die kettingen op lagere hoogte. 
Halverwege, in Merritt zijn we weer even aan een wandelingetje toe en we stappen uit in dit stadje wat zo uit een cowboyfilm geplukt lijkt. Ze hebben nóg een bijzonder ‘wapenfeit’, in 2002 zijn ze de hoofdstad van de countrymuziek in Canada geweest. We slenteren een beetje in de rondte, overal zijn leuke muurschilderingen van countrymuziek sterren, het is een heuse Walk of Fame.                                                                                            
Als we eind van de middag in de buurt van onze camping voor de komende nacht aankomen (fraai gelegen aan het Okanaganmeer) zien we uit de verte grote zwarte rookwolken omhoog komen vanaf de plek waar de camping zou moeten liggen. Gelukkig is de brand niet op de camping zelf maar blijkt het te gaan om het woonhuis wat er direct achter staat, vermoedelijk gaat het om een gasontploffing. Afschuwelijk voor de bewoners want van het huis is niet veel meer over, de brandweer is uren bezig om de brand te blussen maar krijgt hem gelukkig in bedwang en wij kunnen met een gerust hart gaan slapen.